donderdag 8 oktober 2009

Tafeltje dekje... te mooi om te laten liggen

"Is het een leuk idee", zei Corina, "als wij een gedekte tafel van
De Librije neerzetten in de bieb?" "Jah", zeiden Noortje en ik in koor, "da's een goed idee!"
En aangezien ik de contacten onderhield met Maarten van De Librije, mocht ik het gaan vragen. "Tsja", zei Maarten, "dat moet ik even navragen maar ik denk dat het geen probleem is". Een paar dagen later hadden we groen licht, zelfs om de tafel er de volle tien dagen te laten staan! Iemand van De Librije zou de dinsdagmiddag voor het grote openingsfeest met spullen langskomen en de tafel opdekken. En afgelopen dinsdag was het dan zover. In alle hectiek van de laatste puntjes op de i was ik het trouwens nog bijna vergeten ook! Net op tijd dacht ik eraan en schakelde snel Elin in om het alsnog te gaan regelen en wees haar de tafel aan. Er moest dan wel wat geschoven worden met tafels en de boeken van de studenten moesten wijken, maar vooraan bij het Biebcafé was nu eenmaal de beste plek.

Toen ik een uur later over de loopbrug liep zag ik van bovenaf een prachtig opgedekte tafel staan met Elin en iemand van De Librije ernaast. Elin spotte mij en begon meteen te gebaren met een vingertje, zo van "kom jij eens even hierrr!" Dus ik naar beneden. "Weet jij dat die waterglazen € 75,- per stuk kosten?" vroeg Elin met een vrolijk stemmetje. Nou eh nee, dat wist ik dus niet en mijn blik gleed ondertussen over de tafel: zilveren bestek, een bord met gouden rand, handgeblazen glazen,,,, en dat kleed, hier staat en ligt wel voor € 800,- of zelfs meer op tafel!! "Stel je voor dat kinderen aan dat kleed trekken en dat glas valt stuk" zei Elin.



Ik keek om me heen en zag een van de mannen die normaal gesproken niet bij het internet eiland weg te branden zijn ineens verlekkert langs de tafel lopen, en 2 minuten later nog eens, en even later vanaf de andere kant nog maar eens. "Nou Elin, die kinderen zijn het probleem niet, vrees ik", zei ik en we keken elkaar aan met een blik van "Wat nu?"

Ondertussen moest het meisje van De Librije natuurlijk terug. Wij bedankten haar vriendelijk en zeiden dat we even gingen bekijken hoe we dat op gingen lossen. Want het was natuurlijk wel fantastisch dat wij die spullen mochten lenen!

"Blijf hier staan en niet bewegen!" beval ik Elin en besloot om Tineke erbij te halen. Die wierp er één blik op en zei: "Oh nee, dat kan echt niet, dat is zo weg!" We stonden er met z'n drieën even bij en keken ernaar. Zonde, want het zag er zo mooi uit! "We kunnen wel even aan Jelle vragen of het te verzekeren is, laten we dat eerst eens gaan doen" zei Tineke, en weer kreeg Elin de taak om alles te bewaken zodat wij naar Jelle konden gaan. Inderdaad, niet te verzekeren volgens Jelle. En ook zijn voorspelling was dat het binnen een uur weg zou zijn. Op de terugweg naar Elin zag ik de meneer van het interneteiland alweer met gretige blik langslopen. Kom op, we pakken alles weer netjes in, zetten dit in de kluis en maken met ons eigen servies dan maar een zo mooi mogelijk gedekte tafel. En zo gezegd, zo gedaan.

Daarmee liep het hele avontuur wel goed af, want we zijn niks kwijtgeraakt. Maar een uurtje later kwam iemand anders van De Librije nog flyers brengen voor bij de gedekte tafel, vertelde Elin later aan mij. Dat was natuurlijk wel een beetje een domper. En helemaal de volgende dag, bij het openingsfeest, want Jonnie en Thérèse waren bij ons in de bieb voor de prijsuitreiking van de pompoentaartenwedstrijd. Hoe leuk was dat geweest als die tafel er wel gewoon had gestaan met alles er nog op en aan? Hartstikke jammer dat zoiets simpels zo'n risico is om mis te gaan, toch?

Nou ja, gelukkig hebben we de foto's nog.. mooi hè ..

zaterdag 3 oktober 2009

Mijn eerste KBW in Zwolle

Het wordt groots
Het wordt lekker
Het wordt Zwols
Het wordt verrassend
Het wordt langer dan 10 dagen:
wij vieren 'het dessert' op 31 oktober!

Ik ben ontzettend blij met onze samenwerking met

De Librije, Jonnie en Thérèse, Maarten en Tom
Jan Paul Schutten
Stichting FunCooking
Villa Tovertoren
Studenten Landstede en Deltion

We zijn er klaar voor!

vrijdag 25 september 2009

Bibliotheek Zwolle, een school, studenten...

De feiten:
Via Geert krijg ik het verzoek binnen:
180 studenten kunstacademie eerstejaars, 6 groepen, 20-25 minuten per groep, 3 uur achter elkaar, van 16.00-19.00 uur op 24 september. In deze 3 uur bezoeken zij een aantal culturele instellingen in de stad, waaronder Bibliotheek Zwolle Centrum.

Probleem:
Deze studenten kunnen op vertoon van de schoolpas en een legitimatie een gratis biebpas ophalen maar doen dit te weinig! Geert en ik willen heel graag dat we dit tij weten te keren en dat de studenten na het bezoek terugkomen om hun pas te laten maken. Op de dag zelf is het onmogelijk om 30 studenten in 20 minuten in te schrijven.

Het is vrijdagmiddag 18 september
Ik heb zojuist een bevestigingsmail naar de school gestuurd dat het door kan gaan maar ik heb nog geen idee wat we dan gaan doen met de studenten. Rondlopen en een opdracht in elk geval, en iets met een displaytafel. Ik stuur dus vast een mail naar Margriet V om te vertellen wat ik in haar winkel van plan ben en of iemand op donderdagmiddag/avond kan helpen om studenten op te vangen.

Maandagmiddag 21 september
Ik hou met Elin een korte brainstorm van een half uur en we komen op een snelle rondgang door de bieb waarbij we alleen de muziek/film, romans en kunst- en cultuur laten zien. We bedenken een opdracht: een korte recensie schrijven naar aanleiding van een voorbeeld dat ik eens in een boekhandel zag. Gelukkig had ik er foto's van gemaakt.
's Middags brengt Margriet D een stapel flyers "Free of charge" die we uit kunnen delen aan de studenten, had Geert alvast aan haar gevraagd. Alle informatie over lid worden staat daarin.

Dinsdagochtend 22 september
O, help! Degene die met de rondleiding aan de slag moet meldt zich ziek en Elin gaat vanaf woensdag met vakantie. Wie hebben we dan nog? Noortje? Ikzelf? Maar donderdag is ook de opening van Zwolle Zuid. O, help!

Dinsdagmiddag
Margriet V en Elin denken mee over de uitvoering. Kunst en cultuur blijkt geen goed idee: daar is een grote saneeroperatie aan de gang in verband met een interne verhuizing. Statenzaal moet het zijn. Natuurlijk! Ons paradepaartje!
Het idee krijgt vorm: studenten zoeken een DVD, CD of boek dat zij al gekeken, geluisterd of gelezen hebben. Dat nemen ze mee naar de Statenzaal en daar schrijven zij een recensie op een speciale strook. Deze strook gaat om het materiaal en dat wordt op een displaytafel gelegd. De taken worden verdeeld: Elin knutselt een strook en displayposter in elkaar, Margriet V gaat een tafel en een begeleider regelen en ik vraag Margriet D of zij de displayposter kan opmaken en printen als Elin alles aangeleverd heeft. Daarnaast ben ik nog steeds op zoek naar een uitvoerder...Noortje?

Noortje blijkt niet bereikbaar want ze werkt vandaag op een brede school. Via SMS leer ik dat ze thuis niet in webmail kan. Als ik 's avonds in de trein zit SMS ik haar dat we het er woensdag maar over gaan hebben.



Woensdag 23 september
"Vandaag wil ik alles klaar hebben liggen" roep ik tegen iedereen. Elin heeft de strook leuk ontworpen maar in een onbewerkbare versie aan me opgestuurd. En vanaf vandaag zit die op Ibiza, grrrr.
Ik stuur het bestand aan Astrid die er ook geen raad mee weet maar mij adviseert om ermee naar Margriet D te gaan.
Goed idee! Margriet D heeft geen tijd maar wil het wel doen, gelukkig! Liever wel op haar manier, dus dat wordt een andere letter, een echt logo, een kleurtje. Nou, kon niet beter! Ook de poster meteen met haar afgestemd. Als deze klaar is gaat ie naar Dinie, die weet hoe dat boven zo'n tafel opgehangen moet worden.

Margriet V vertelt in de wandelgang aan me dat een stagiaire, Judith morgen erbij is om te helpen begeleiden. En iemand zet een grote doos met tasjes voor de studenten op mijn bureau, van de school.

Met Noortje beland ik aan de onderhandeltafel: zij wil niet te laat naar huis donderdag maar ik wil graag bij de opening Zwolle Zuid zijn. Aangezien ik in de veronderstelling verkeer (vraag me niet hoe..) dat de opening van Zwolle Zuid om 15.00 uur begint bereiken we het compromis: Noortje doet de eerste 3 groepen van 16.00-17.30, ik de laatste 3 van 17.30-19.00 uur.

Inmiddels staan de stroken op een groot A3 vel dat door Angelina gekopieerd moet worden en daarna gesneden. We belanden in een zoektocht naar een snijmachine. "Tweede verdieping zei iemand" vertel ik haar. Even later komt ze terug met de mededeling dat je daar overdwars niet zulke grote vellen in kan doen. Ik weet niet meer wie dat zei maar om 10 voor 4 kom ik erachter dat er een heuse elektrische snijmachine in het magazijn staat. Angelina is dan al aan het inpakken om naar huis te gaan. Maar geen nood, ik kan dat ook best, snijden: dit sleuteltje omdraaien en je moet de 2 knoppen tegelijk indrukken, anders doet ie het niet. Maar er gebeurt niks. Na een paar minuten dit en dat proberen (andere volgorde, zit de stekker er wel in, waar gaat dat verlengsnoer naartoe?) besluit ik om het morgen dan maar aan een man te gaan vragen want dat willen die machines toch het liefst.

's Avonds thuis check ik de uitnodiging van de opening Zwolle Zuid: start om 17.00 uur, ShitShitShit!

Donderdagochtend 24 september
Vanuit de trein stuur ik een informatiemailtje naar Astrid want er moet iets op intranet in het logboek over de groepen die vandaag komen. Gelukkig kan zij het er alvast op zetten.
Eind van de ochtend ben ik op kantoor. De stroken moeten nog gesneden en dat blijkt zo simpel te zijn dat er geen man bij hoeft te komen: ik was een ander knopje vergeten...en nog wel een rood knopje, pff.

Donderdagmiddag
Nu de stroken klaar zijn kunnen we de route gaan lopen en alles klaarzetten in de Statenzaal. We oefenen meteen het praatje en het lijkt te passen in de korte tijd. Noortje start om 16.00 uur samen met Judith, die vooral bij de deur en de tafel blijft om verdwaalde studenten op te vangen. Ik gebruik de tijd dan maar om nog wat ander werk af te krijgen.

Om 17.00 uur besluit ik om de laatste groep van Noortje mee te lopen, (af) te kijken hoe het gaat en maar vast warm te lopen. Tot mijn verrassing staat er een tafel met gerecenseerde DVD's, CD's en boeken, precies zoals ik het mij had voorgesteld!! En er kan nog meer bij.



Als ik even later zelf met zo'n groep studenten door de bieb wandel hoor ik de leuke reacties en opmerkingen over het boek of DVD die ze hebben uitgezocht. Ze vertellen elkaar waarom ze dit of dat gekozen hebben, zien bij een ander iets waardoor ze toch besluiten een andere keuze te maken of zijn heel resoluut: dit MOET je lezen!

De opdracht vinden ze leuk, zo leuk, dat ik heel erg spijt heb dat ik geen camera bij me had toen ze daar zaten in de Statenzaal, in de bankjes. Allemaal voorovergebogen schrijvend op een strookje van de bieb met de tekst: "Tips van studenten"

dat maakte mijn andere spijt, die van Zwolle Zuid wel helemaal goed!

Je ziet het resultaat, met dank aan Noortje, Margriet D, Judith, Astrid, Margriet V, Dinie, Angelina, Elin, Geert (Wat een team!) En met grote dank aan alle studenten eerstejaars van Artez Zwolle!

donderdag 13 augustus 2009

Guerrilla wedstrijd, win een Poken!

Het is niet dat ik niet wil want ik kom nu dagelijks dingen tegen om over te bloggen. MAAAARRRRR ik heb vakantie en dan schijn je even niet aan je werk te moeten denken. Moeilijk moeilijk. Ik doe dan maar even een oproep: wil iemand even een guerrilla actie bedenken op deze campagnes: veiliginternetten.nl van de overheid en die van de generatie KPN? Want komop, hier kan de bibliotheek toch feilloos op inspelen met al onze faciliteiten.

En wij maar zoeken wat het loket mediawijsheid in moet houden. Deze KPN campagne laat het prachtig in beeld zien. Een simpel "Meer weten? Vraag het in de bieb" is al een trigger lijkt me. Maar dan heb je nog geen Guerrilla effect te pakken. Dus: wie komt met het briljantste idee?

Op de site van veiliginternetten lees je alles over de gevaren maar niet wat je moet doen als het toch fout gaat. Ligt hier een schone taak of niet? Wie kan hier een goeie actie op bedenken?

Ik loof een Poken uit voor het beste idee, dus: kom maar op!!

PS: ja, ik ben dol op Guerrilla marketing, zie hier een voorbeeld van wat ik bedoel.

Graag voor 26 augustus reageren, dan ben ik weer terug ;))


donderdag 6 augustus 2009

23 dingen van weleer: #13 het lavet

Weet u nog vanaf wanneer wij onszelf in ons eigen huis zijn gaan badderen en douchen? En hoe vaak? Mijn moeder vertelde nog weleens verhalen over een badhuis met heel strenge regels. O wee als je er te lang in bleef, ijskoud water kreeg je dan over je heen. Mijn eigen vroegste herinnering is het lavet, waar ik 1 keer per week van top tot teen in gewassen werd. Maar ik was het kleintje, eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat mijn ouders daar ook in gingen. Ik weet het gewoon niet.

Het was een ronde granieten soort gootsteen maar dan zo groot als een zinken teil. Deze was op stahoogte voor de vader of moeder gemaakt zodat kinderen er gemakkelijk in gewassen konden worden. Naast de "kuip" kon je staan om afgedroogd te worden. Nu weet ik wel dat daarvoor mensen in een zinken teil gewassen werden, maar dat was dus voor mijn tijd. Vul maar aan als je dat nog weet.

Het water kwam uit de geiser waarvan ik niet meer weet of die nu daar, of in de keuken hing. Ik kan me niet voorstellen dat we er twee hadden. Ook hier zijn verhalen van een ouder huis, waar boven gewoond werd terwijl het water beneden gehaald moest worden door mijn moeder. Telkens twee trappen op en af, pffff. Dit huis was dus een hele verbetering, we hebben er acht jaar gewoond.

Nee, dan ons laatste huis. Dat zat vol met luxe op dit gebied: een groot ligbad en een boiler op zolder die ons hele huis voorzag van warm water (op meerdere kamers waren wastafels). Hoe die boiler werkte was trouwens simpel: als het bad was volgelopen was het warme water gewoon op en moest je een uur wachten. Ik ging dan ook meestal als eerste in bad ;))

woensdag 5 augustus 2009

23 dingen van weleer: #12 de kwikthermometer

Dit is wel een oudje die -als het goed is, je weet maar nooit- niet meer gebruikt wordt maar waaraan ik best nare herinneringen over heb gehouden. Als kind had ik nogal vaak oorontsteking en dat werd meestal bevestigd omdat ik koorts had. Ik had dus al flink pijn in mijn oor (als je echt oorontsteking hebt dan schreeuw je wel van de pijn, werd mij dan voorgehouden), ik schreeuwde dus van de pijn maar dan moest toch die thermometer tevoorschijn komen. Nee, niet dat vreselijke ding en niet daarin alstublieft! En hoelang moest dat ook alweer? Minimaal drie lange minuten. En niemand, niemand die mij ooit vertelde dat dat ding ook onder je tong of zelfs onder je arm kon. Totdat ik dat op TV zag gebeuren maar dat hielp niets. Nee, bij mij kon dat niet want onder je tong was geen betrouwbare plek om temperatuur op te meten. Over betrouwbare informatie gesproken!

Wanneer eenmaal bevestigd was dat ik oorontsteking had, volgde het oor doorprikken. Op weg naar het ziekenhuis met een kloppend oor. De KNO arts die eerst verdoofde met een of ander blauw goedje dat verschrikkelijk prikte in je oor. Daarna wachten tot het ingewerkt was, en dan veel te snel het doorprikken zelf dat ik toch echt altijd heel erg precies voelde (én hoorde). Tot slot het ritje terug naar huis waar ik met mijn zieke oor vol watten op een kussen moest liggen tot het over was. Zielig he. Maar daar ging het niet over.

Ik heb het ding ook een keer laten vallen. Dat is trouwens de reden dat de kwikthermometer niet meer gebruikt mag worden: daar kan hij niet tegen en kwik is giftig. De glassplinters waren te overzien maar het kwik rolde in tientallen kleine druppeltjes over de badkamervloer. Best wel geinig eigenlijk. Ik herinner me dat ik er een tijdje mee gespeeld en geëxperimenteerd heb. Als je die balletjes naar elkaar toe rolt wordt het een grote bal, maar als je het wilt pakken splitst het zich weer. Wist ik veel dat dat een gevaarlijk giftig goedje was. Volgens mij heb ik het uiteindelijk, samen met het gebroken glas, gewoon in de prullenbak gegooid.. niks aan overgehouden hoor.

De opvolger van de kwikthermometer was zo'n zelfde ding qua vorm (daar zie je aan dat mensen altijd uitgaan van een bestaande vorm bij vernieuwing) maar dan op batterijen met een digitaal displaytje. Ook deze kon op de ongemakkelijk plek maar dat deed ik natuurlijk nooit. Misschien daardoor dat men is gaan zoeken naar een meer eenvoudiger en betrouwbaardere methode om de lichaamstemperatuur op te meten: in het oor! Met een geniaal apparaatje meet je nu de temperatuur in 2 seconden op. Of wat dacht je van een babyspeen met ingebouwde thermometer? Gewoon effe lekker laten sabbelen en je leest de temperatuur aan de voorkant af, serieus waar!

Voor kinderen met oorontsteking lijkt me de oorthermometer echt dé methode: waar zit de pijn? in het oor! Even meten, heb je koorts? Ja ik zie het, jij hebt oorontsteking! Veel kindvriendelijker en logischer te begrijpen voor kinderen. En het allermooist is dat tegenwoordig het doorprikken ook niet meer hoeft, deze kwaal gaat namelijk vanzelf over, nou ja!

donderdag 30 juli 2009

23 dingen van weleer: #11 de droogmolen

Heel eerlijk gezegd, wij hadden niet zo'n ding. Wij hadden gewone waslijnen in de tuin, recht-toe-recht-aan. Maar buren van ons hadden zo'n molen die je rond kon draaien en waar veel meer was op kon dan aan rechte lijnen. Je moest het wel met beleid ophangen want een laken paste niet aan de binnenste lijnen. Die waren veel korter dan de buitenste. En als de was droog was werd die molen in elkaar geklapt en opgeborgen tot de volgende was. Soms mochten we er een tent mee bouwen, dat was wel een leuk extraatje aan dat ding. Maar als we met de tent gingen draaien mocht het meestal niet meer, dan moesten we alles weer afbreken.

Voordat de was opgehangen werd ging die in de centrifuge. Dat was zo'n simpel apparaat, was erin en draaien maar. aan de voorkant kwam er dan water uit waar dus wel een emmertje onder moest staan. Intrigerend was het om hem te zien draaien, daarvoor moest je hem uitzetten en dan snel de deksel opendoen. Maar ik was wel gewaarschuwd dat je er niet in mocht met je hand of zo.

Mijn moeder vertelde vroeger nog weleens dat ze in het begin alles met de hand moest wassen, op zo'n wasbord. Vreselijk lijkt me dat. Ik ben blij dat ik zelf niet in die tijd geboren ben. Uiteraard kwam er wel een wasmachine in huis en in latere versies ook met ingebouwde centrifuge. Het waren altijd voorladers. Een bovenlader hebben wij nooit gehad.

Nog later was er de droger, die was natuurlijk ideaal. Geen was meer ophangen en alles werd heerlijk zacht. Toen ik op mezelf ging wonen was dat dan ook het eerste dat ik erg miste en vrij snel bij elkaar had gespaard, na de wasmachine zelf, uiteraard.

woensdag 29 juli 2009

23 dingen van weleer: #10 de lettertang

Dat was zo'n tang met een handvat en een ronde schijf met alle cijfers, letters en tekens erop. Er ging een (meestal) blauwe opgerolde strip in. Door te draaien aan de schijf koos je een letter, je drukte dan het handvat in en de letter werd letterlijk in de blauwe strip geperst. Ik heb jarenlang met een lunchboxje met mijn naam op zo'n stripje rondgelopen. Dit spul was ijzersterk en zelfs vaatwasmachinebestendig!

Op zeker moment werden er cursussen "etaleren" gegeven. Ik weet niet meer precies wanneer dat was maar ik weet wel dat ik toen net WP 5.1 had ontdekt. Wij leerden op de cursus oa hoe we met sjablonen een poster konden maken. Het waren metalen sjablonen waar je eerst met een potlood, en daarna met een stift de letters mee maakte. Aangezien ik net een paar avonden had zitten stoeien met lettertypes in verschillende groottes op de computer weigerde ik tijdens de cursus om hieraan mee te werken, maar de cursusleiding geloofde niet dat we met de computer net zulke mooie (laat staan mooiere) letters zouden kunnen maken...

En dan had je nog die vellen met wrijfletters erop. Hele dozen vol! Hier waren wel meer lettertypes op afgedrukt en ook verschillende groottes van letters en cijfers. Maar de pest was, dat altijd dezelfde letters als eerste op waren en dan moest je weer een nieuw vel aanbreken. De letters die overbleven, ja, dat kun je wel raden: dat zijn de minst versleten letters op je toetsenbord.

maandag 27 juli 2009

10 tips van een jongere

Volgens mijn dochter is het helemaal niet zo moeilijk om het jongeren een beetje naar de zin te maken in de bibliotheek. Ze was zelfs bereid om daar 10 gouden tips voor op te schrijven:

1. Let niet teveel op jongeren en laat ze hun gang gaan
2. Varieer de klusjes anders wordt het saai en gaan we langzamer werken
3. Laat jongeren ook eens mensen helpen of zoiets
4. Behandel de jongeren als gelijke en niet als ondergeschikte
5. Niet de politieagent uithangen maar ga eens met de jongeren zelf om de tafel zitten
6. Betrek de jongeren bij bepaalde zaken
7. Wij willen wel afspraken nakomen maar motiveer ons dan door bijvoorbeeld een prettige werksfeer te creëren om op tijd te komen
8. We komen wel afspraken na maar misschien op een andere, creatievere manier dan dat men zou willen
9. Stap eens van het traditionele af en doe onderzoek naar ideeën bijv. onder de jongeren
10. Luister als een collega naar elkaar en doe er wat mee

Let wel: hier spreekt een ervaringsdeskundige die al bijna 2 jaar als opruimhulp in de plaatselijke bibliotheek werkzaam is.

Misschien spreken de tips niet helemaal aan?
Misschien zie je wat verdubbeling?
Misschien begrijp je niet helemaal wat hier bedoeld wordt?

Maar misschien is het best een goed idee om je eens iets meer te verdiepen in de jongeren in jouw bibliotheek.

Afgelopen schooljaar hebben we in Zwolle gewerkt met 10 jongeren die hun maatschappelijke stage in de bibliotheek uitvoerden. Ondanks dat we ze een vrij in te vullen programma meegaven bleek dat ze toch liever met afgebakende opdrachten wilden werken. Uiteindelijk was er een soort rooster waarop ze zelf invulden welke taken ze wilden doen. De taken varieerden van helpen bij activiteiten, flyeren in de stad tot, jawel, boeken opruimen. Ik heb het gevoel dat de jongeren het naar de zin hebben gehad.

Op dag 1 hebben we ze een smoelenboek laten maken zodat iedereen hun gezichten kon leren kennen. Er was een vast bibliotheek-contactpersoon per klus. De meeste klussen werden in tweetallen of meer uitgevoerd. Een aantal keren kwamen we allemaal bij elkaar in een soort redactievergadering en dan bespraken we wat wel en ook wat niet goed ging.

In totaal hebben we de plannen drie keer bijgesteld. Tijdens de redactievergaderingen bleek vooral ook dat de jongeren een heel traditioneel beeld hadden van de bibliotheek en ik heb niet de illusie dat dat aan het eind van de rit erg veranderd is. Toch gaan we niet stoppen met werken met jongeren in de bibliotheek. Integendeel, want als we iets nodig hebben dan zijn het wel jonge, gemotiveerde mensen die in een bibliotheek willen werken!!

Volgend schooljaar gaan we het dan ook heel anders aanpakken: wij krijgen per school een aantal jongeren die in een week tijd alle stage uren gaan draaien. Daardoor kunnen we een echt leuke opdracht uitzetten die aan het eind van die week een resultaat op moet leveren. Later blog ik meer daarover.

En ook vanwege de nieuwe projecten bij Bibliotheek Zwolle (Biebsearch en de combinatiefunctionaris brede scholen) zijn er nieuwe, jonge mensen ons team komen versterken in de afgelopen tijd. Dit zijn natuurlijk geen opruimhulpen en ook ietsje ouder dan dat, maar man, wat is het inspirerend om met jonge mensen te mogen werken! Sinds kort word ik op de hoogte gehouden van de thema’s bij South Park (soms over mediawijsheid!) en krijg ik uitgewerkte plannen terug op elk ideetje dat ik opper, geweldig! Ook over deze ervaringen blog ik regelmatig.

En dan waren er nog de voorlezers van het ROC, het afgelopen schooljaar. Elke woensdagmiddag 16 voorlezers op 4 verschillende vestigingen regelen, ik geef het je te doen. Soms ging alles helemaal goed, en soms ging alles helemaal fout. Dat laatste kwam dan vooral doordat afspraken niet in de agenda's waren genoteerd. Maar we gaan wel door, volgend schooljaar starten we opnieuw met deze activiteit, het liefst geheel gerund door de jongeren zelf. We zullen zien..

Jongeren die serieus worden genomen zijn bereid en zeker capabel tot veel. Probeer eens met hún ogen naar de bibliotheek en collega’s te kijken, en als dat niet (meer) lukt, vraag ze dan eens om daarbij te helpen. Doen ze graag, weet ik zeker!

dinsdag 21 juli 2009

23 dingen van weleer: #9 de raket

Dat was toch niet te bevatten, zo'n toeter die de lucht in vloog, een rondje om de maan draaide en een paar poppetjes die rond een Amerikaanse vlag de moonwalk deden. Deze dagen is er veel over te zien en te lezen, en ik herinner me er ook nog wel iets van, die stickers bijvoorbeeld. Ik had er een paar op de binnenkant van een kastje geplakt en keek daar heel vaak naar. Op het moment supreme lag ik trouwens te slapen, ik was te klein om zo lang op te kunnen blijven...

Maar wat hebben we nu allemaal te danken aan de tripjes naar de maan? De magnetron, Tefal, pakjes-en-zakjes voedsel? Veel verder kwam ik niet maar gelukkig is dat allemaal op te zoeken ;)), deze kende ik nog niet:

De draadloze boormachine
Nike air
De draadloze koptelefoon

Maar geen Tefal, dat blijkt een fabeltje, en de magnetron wordt niet genoemd in het dossier van de NOS dat ik hiervoor als bron gebruikte.

maandag 20 juli 2009

23 dingen van weleer: #8 de transistor radio

Muziek bij je hebben is begonnen met de transistor radio, zag ik staan op wikipedia. Die had ik net ook al zelf bedacht, omdat ik #8 eigenlijk "de walkman" wilde noemen. Maar die hadden wij vroeger nog niet. Wij hadden een transistor radio en die ging overal mee naar toe: naar het zwembad, in de caravan en in de tuin. Er zaten vier van die enorme batterijen in die veel te snel leeg waren. De antenne was ergens halverwege afgebroken maar het apparaat ging wel heel lang mee. Eigenlijk veel langer dan een walkman. Hier stopte je cassettebandjes in en die moest je dan halverwege omdraaien. Erg draagbaar, zoals tegenwoordig elke mobiele telefoon, waren de walkman's nog niet. Ook hier zaten een stuk of vier, weliswaar kleinere, maar toch best zware batterijen in. Later werd het een CD apparaat en daar moest je dan weer stil mee blijven zitten, anders klonk het nergens naar. Wat een gedoe eigenlijk, ik zou er nu niet meer mee rond gaan lopen.

donderdag 16 juli 2009

23 dingen van weleer: #7 de personal computer

Door mijn nieuwe collega Elin werd ik vandaag ongemerkt gewezen op de 'echte' 23 dingen van weleer: Ilse, ICQ, Startpagina, Windows 3.11, zeg maar van die dingen uit de begintijd. Dat heeft me wel even aan het denken gezet want hier kan ik wel een paar 'dingen van weleer' mee vooruit, maar laat ik dan wel bij het begin beginnen,,,

Ik weet nog heel goed dat wij thuis erg twijfelden: nemen we een personal computer of een CD-I speler in huis? Een computer leek in die tijd toch meer iets dat je op kantoor goed kon gebruiken terwijl een CD-I meer voor de fun ingrediënten bevatte: muziek, films, spellen, foto's, en allemaal op je TV, dat trok het thuisfront net iets meer aan. Totdat we vanuit het werk een dagje in Oss gingen kijken, want daar werkte Jan de Waal die al veel met computers deed. Jan liet ons een CD-ROM voor kinderen zien en ik was meteen verkocht. Het was er een uit de serie Living Books: Tortoise and the Hare. Ik wist niet wat ik zag: mooie kleuren, bewegend beeld, grappige animaties en je kon zelf meespelen, geweldig!

Thuisgekomen kostte het niet veel moeite om te overtuigen dat dit apparaat veel meer mogelijkheden in zich had dan een CD-I speler. Ik geloof dat we een paar dagen later onze eerste computer in huis hadden... Het koste meer moeite om aan die leuke CD-ROM te komen, maar ook die hadden we uiteindelijk te pakken. Onze dochter, toen een jaar of twee, vond het prachtig en wij verbaasden ons erover dat zij zo snel en gemakkelijk met de computer -lees: de muis- om kon gaan. Ik geloof dat we een voor een de hele serie hebben gekocht, zó leuk waren ze.



woensdag 15 juli 2009

23 dingen van weleer: #6 levende poppen

Ik had een poppetje met een sleutelgat in de rug, en een sleutel om hem op te draaien. Niet te strak, want dan draaide je 'm stuk. Sleutel eruit, poppetje op tafel zetten en hij begon rondjes te dansen tot ie uitgedraaid was.
Ik had een pop die "Mama" zei als ik 'm eerst op de buik, even wachten, en dan op de rug legde. Of eigenlijk was het meer "Mamaaaaa" op een zeurderige toon. En ik had een loop-pop, zo groot dat ik hem bijna aan de hand mee kon nemen. Deze poppen hadden geen batterijen. Wel trucjes, waardoor ik ze die dingen kon laten doen.

Mijn dochter had daarnet haar Furby uit het stof getrokken (de grote zomer opruiming is aan de gang op haar kamer..). En hoewel ik altijd een hekel aan batterijenspeelgoed heb gehad, toch wel grappig om te zien hoe deze 'pop' ook allerlei trucjes had die mijn dochter (inmiddels bijna 17) nog allemaal feilloos wist te activeren. "Oh, ikke bang" en "Mama, help me" klinkt het als de Furby op zijn kop hangt. Oja, gezellig, al die stemmetjes erbij in huis :-/

Straks komt de Tamagotchi ook nog boven water,,, ik dacht dat die dood was maar niets blijkt minder waar, op het filmpje de geschiedenis van dit wonderbaarlijk huisdiertje..




dinsdag 14 juli 2009

23 dingen van weleer: #5 de telefoon


Altijd wanneer mijn vader thuiskwam vroeg hij als eerste "Is er nog post?" en als tweede "Is er nog gebeld?" Wanneer ik dan vergeten was om precies op te schrijven wie er gebeld had dan was hij echt niet blij. Je liet het daarom wel uit je hoofd om niet precies op te schrijven wie het was geweest. Toch gebeurde het ook weleens dat hij zelf te laat bij de telefoon was, dat iemand alweer had opgehangen. Dan belde hij echt iedereen op om te checken wie het was geweest. Zelf belde hij niet zo snel iemand op. Alleen als het echt nodig was of wanneer hij alleen thuis was. Dan belde hij op om te vragen waar mijn moeder was en hoe laat ze thuis kwam. Mijn vader heeft de opmars van de mobiele telefoon niet meer meegemaakt en dat is misschien maar goed ook.

We hadden eerst zo'n grijs toestel met een draaischijf en een klein wit knopje rechtsonder. Dat knopje deed niks. Ik heb dat uitvoerig getest. Later kregen we een toestel met drukknopjes, met links en rechtsonder een sterretje en een hekje. Die deden ook niks. Het oude toestel met de draaischijf verhuisde naar boven als tweede toestel. Door middel van een ingewikkeld gangenstelsel was een draad naar boven geleid voor de ontvangst. Niks niet draadloos.
Als je dan even privé wilde bellen ging je naar boven, maar lang mocht dat niet, want elke tik kostte een kwartje en soms moest ik dat terugbetalen. Ik had twee vriendinnen, zussen, die een telefoon op hun eigen kamer hadden en zoveel mochten bellen als ze wilden. Dat was wel iets om jaloers op te zijn.

Onlangs kocht ik voor mijn moeder een nieuwe telefoon. Een draadloos toestel dat er lekker simpel uit ziet maar waar bij nader inzien veel te veel functies op zitten voor een ouder iemand. Natuurlijk is het best handig om een ingebouwd telefoonboek te hebben en gelukkig kan ze daar ook goed mee overweg maar een ingebouwde wekker blijkt problematischer. Vanuit het menu activeer je al te gemakkelijk de instelling "wekker aanzetten". Deze wekker staat standaard op 0.00 uur. Elke keer als ik nu op bezoek ben bij mijn moeder zegt ze: "de wekker van de telefoon gaat elke nacht om precies 12.00 uur af en ik krijg hem niet uitgezet.." ...

Het hoeft van mij echt niet terug naar de simpelheid van vroeger hoor, maar deze wekker is echt niet handig..

maandag 13 juli 2009

23 dingen van weleer: #4 de verwarmingsketel

"Ja kind, kijk maar goed wat die meneer allemaal doet, dan kun jij dat later zelf repareren", dat was een vast advies aan mij als er iemand over de vloer kwam voor reparaties of in dit geval, het schoonmaken van de verwarmingsketel. Zo iemand kwam normaal gesproken 1x per jaar over de vloer, maar bij ons volgens mij vaker. Wij waren grootverbruikers met een groot gezin, en van onderhoud had mijn vader nog nooit gehoord. Dus als de verwarming te koud bleef werd er gebeld. Dan bleek altijd dat er veel meer stof in de ketel zat dan 'normaal', dat er altijd water bijgevuld moest worden en ook met de kleur van de waakvlam was altijd iets mis. Ik zat er inderdaad met mijn neus bovenop omdat ik het gewoon mooi vond om te zien hoe zo'n apparaat er van binnen uitzag. Tegelijk wist ik als enige in huis, hoe je de waakvlam weer aan moest krijgen als die weer eens was uitgegaan. Zo kon ik op mijn manier als kleintje af en toe ook eens de held uithangen.
Een kachel hadden wij in ons oude huis, maar daar weet ik me niet zoveel van te herinneren. Er was zelfs een kolenkit naast de voordeur maar ik heb daar de kolen nooit in zien liggen. Iemand anders daar ervaring mee?


zondag 12 juli 2009

23 dingen van weleer: #3 de sapcentrifuge

Op aanraden van een tante kocht mijn moeder een sapcentrifuge. Ik denk dat het ongeveer in 1980 was. Mijn tante had er ook allerlei handige tips en bijzondere variatie van sapjes bij: bieten-wortelsap, om maar eens iets te noemen. Het apparaat bestond uit een aantal onderdelen die uiteraard goed op elkaar aan moesten sluiten alvorens de aan-knop kon worden aangezet. Tot zover geen probleem. De wortelen en bieten werden er in stukken in gedaan en draaien maar. Je moest er wel bij blijven staan want door het gewicht danste het ding weleens van het aanrecht.
De reden voor al dit gezonds was natuurlijk dat er afgeslankt moest worden. Nou, ik denk dat het twee, misschien drie weken geduurd heeft voordat dit apparaat voor lange tijd achter gesloten deurtjes verdween. Behalve de smerige smaak van ongekookte biet-met-wortel die eruit kwam bleef er in het apparaat paars met oranje pulp achter in een héél fijnmazig ronde zeef die je er bijna niet meer uit kreeg. Dus terwijl het gezonde drankje allang met de neus dicht opgedronken was, stond je nog een half uur alles uit elkaar te halen, af te wassen en weer in elkaar te passen voor de volgende ronde. Dat is een foute beloning voor iets dat toch al niet lekker smaakt, exit sapcentrifuge.
Ik begrijp dat ze nog steeds bestaan en dat er tegenwoordig een DVD bij zit met iemand zoals mijn tante erop die je vertelt wat voor geweldig apparaat dit is. Bezint eer ge begint, zou ik zeggen...

zaterdag 11 juli 2009

23 dingen van weleer: #2 de platenspeler

Wij hadden diverse platenspelers in huis: van die opdraai apparaten, sommige draagbaar (hoewel loodzwaar!) en zelfs een ingebouwd in een hoog meubel die later was omgebouwd naar een elektrische versie. Die hoefde je dan niet meer op te draaien maar stekker erin en het draaien ging vanzelf. Hoge eikenhouten kast, deurtjes van voren waar de muziek uitkwam en ook opbergruimte voor de platen. Die waren nog van bakeliet. Er zat ook zo'n blikje met naalden bij, die verwisselden we weleens maar veel beter werd het geluid daar niet van.
Op zeker moment kregen wij een tuner-versterker met pick-up, en daar draaiden we modernere platen mee. Ik weet nog wel dat je de naald zelf op de plaat moest zetten en dat daar in latere versies een volautomatische arm op zat die helemaal vanzelf, precies op de goeie plek de naald liet zakken, hoe geavanceerd! En wat te denken van een wisselaar, waar je de plaatjes gewoon op elkaar stapelde? Bij de singeltjes moest je zo'n rondje in het midden leggen, had dat ding eigenlijk een naam?
Zelf kreeg ik op mijn 12e verjaardag mijn eerste "stereo installatie". Het was een groot en breed apparaat met pick-up, radio en cassetterecorder naast elkaar ineen! Ik kon nu rechtstreeks van de radio op cassette opnemen, wow! Dat daar heel vaak een DJ doorheen zat te ouwehoeren was dan wel irritant, maar daardoor kocht je het plaatje dan weer eerder. Achteraf gezien was dat misschien wel de truc tegen het kopiëren ;))

Hoe je de platen diende te behandelen leerde ik pas op latere leeftijd. Bij ons thuis pakte iedereen ze gewoon met de vingers aan en ze kwamen ook nog weleens in foute hoezen terecht. Zo heb ik al jaren een hoes van "the guys en dolls" met een bakelieten plaat van Harry Belafonte erin op mijn kamer staan. Vol krassen en zelfs een klein barstje, maar heel af en toe draai ik er nog wat van. Harry blijkt toch houdbaarder dan de Guys..

Ach ja, de charme van het vinyl kun je op deze gouwe ouwe "uit mijn tijd" ook nog eens goed horen




vrijdag 10 juli 2009

23 dingen van weleer: #1 de afstandsbediening

Was er in vroeger tijden een 23dingen cursus geweest, waar zou die dan over gegaan zijn? Niet over computerzaken maar in huis en tuin, kantoren en winkels was toch wel degelijk technische vooruitgang te bespeuren dacht ik zo.

En ik heb ze gevonden: 23 knoppencursussen waar onze ouders zich over hebben moeten buigen. Waarvan zij misschien ook dachten "waarom moet ik dit leren?" Waarvan vaststaat dat er een heleboel knoppen nooit gebruikt zijn en de gebruiksaanwijzing een heleboel overbodige informatie bevatte. Ik zet ze de komende tijd op een rijtje en doe meteen een oproep: welk ding mag niet ontbreken volgens jou?

#1
de afstandsbediening

Wat ik er nog van weet, is dat het een bruin kastje was met grote donkerbruine knoppen van 1 t/m 9(?) erop. Een aan/uit knop en volumeknopjes. Volgens mij zaten er van die grote zware batterijen in. Was er nog meer? Wie het weet mag het zeggen.
Of er een gebruiksaanwijzing bij zat weet ik niet eens, zo moeilijk was het natuurlijk niet om te bedenken waar die paar knoppen voor dienden. In elk geval was mijn vader niet het type om die dingen te lezen, hij zapte er de meeste tijd vrolijk op los. Dat heette toen trouwens nog gewoon knipperen met de knipper. Als mijn vader niet thuis was hadden wij meestal de grootste ruzie over het 'beheer' van het gekke ding. Wat een macht als je de afstandsbediening mag hebben...

donderdag 9 juli 2009

Happy hAPPy: Educate

Een iPhone app waar je blij van wordt is Educate. Dit is een ELO in het klein, maar met mogelijkheden naar groot, als je het mij vraagt. Het meest bijzondere vind ik dat het een ingevulde ELO is. Hierdoor zie je meteen wat de mogelijkheden allemaal zijn en je kunt het meteen op je eigen manier aanpassen. Dit geldt bijvoorbeeld voor de weekplanner die per dag 6 periodes bevat. Zo is er ook een tracker waar je heel eenvoudig bijhoudt wie wel en wie niet aanwezig waren.

Maar het mooist vind ik de strategien die meegeleverd worden en met heldere uitleg direct toepasbaar zijn in de lessen. Ze zijn uitgesplitst in denk-strategien en samenwerk-strategien. Dit is puur meegeleverde content en dat voor € 5,49.









Je eigen lessen arrangeren doe je via Moodle:
Post content to your Moodle learning space, anytime, anywhere. Also, access critical tools such as a voice recorder for anecdotal notes, a camera that allows you to tag images and a stopwatch for time-critical tasks.

Check het filmpje, daar krijg je meteen even een iPhone bij

maandag 6 juli 2009

Leid me de weg

Had ik een tijdje geleden nog de overtuiging dat er een God bestaat, door het lezen van Godverdomse dagen op een godverdomse bol ben ik totaal in verwarring gebracht.Tsja, als het zo zit met die mensheid, laat maar zitten dan die godsformule.

Tijdens het lezen van dit boek bedacht ik me dat ik het nog beter zou snappen als ik de luisterversie erbij op zou zetten. Dat bracht me dan weer op het idee dat wanneer er een NFC chip in het boek zou zitten, ik die zou kunnen scannen met mijn iPhone en direct naar de site geleid zou kunnen worden waar het boek wordt voorgelezen. Dat zou via mijn iPhone kunnen, maar ook via de computer en zou ik dan meteen meer info kunnen krijgen over -nee, niet over de auteur- over de verwijzingen in het boek.

Ik wilde dus eigenlijk wel multitasken maar dan wel over een en hetzelfde ding, namelijk het verhaal in het boek. Dan hoef ik mijn aandacht niet te verdelen en concentreer ik me precies op hetgeen waar ik mee bezig ben: lezen. Is dat wel multitasken? Of is dat een soort tegenovergestelde? Maar wat is het tegenovergestelde van multitasken???

Ik kom er niet uit, maar feit is wel dat ik nu uitgelezen ben en het moment voorbij is om te willen weten wat op sommige momenten in het boek nou bedoeld werd. Dat wilde ik op dat moment lezen, nu hoeft het niet meer, het is te laat.

zondag 5 juli 2009

Dokter Google of, de Google dokter

Niet handig om net voor vakantietijd ziek te worden, alle doktoren hebben dan hun vervangers ingeschakeld. Of in mijn geval: de co-assistent van de vervanger van de vervangende huisarts. Oftewel, een student geneeskunde. Ik weet niet uit welk jaar maar op het moment dat zo iemand aan het Googelen slaat waar ik bij zit gaan er wel wat alarmbellen rinkelen.

Ik kon het natuurlijk niet laten om daar een opmerking over te maken, helemaal toen ik ook nog Wikipedia in beeld zag verschijnen. "Is er niet een speciaal bestand waar jullie als huisartsen je informatie vandaan haalt?" vroeg ik haar. En jawel, dat is er, je hoeft er niet eens voor in te loggen, en guess what, de snelste weg om er te komen is via Google, volgens deze student. Blijkbaar voldoet de zoekmachine van de artsensite niet zo goed als Google en het resultaat van de artsensite wordt tussen de eerste tien resultaten getoond, gelukkig maar. Je hoeft daarvoor alleen maar te weten welk trefwoord je in moet toetsen, en je moet je ook niet af laten leiden als er een Wikipedia artikel omhoog komt, hm.

Het ligt natuurlijk wel voor de hand dat ook huisartsen allerlei richtlijnen moeten volgen, maar ik vond het toch verrassend om te zien hoe dat voor ze is klaar gezet. Het ziet er wel betrouwbaar uit, in elk geval ;))
Vroeger had ik zo'n boekje: "Wat doe ik? Ga ik naar de huisarts?" met richtlijnen wanneer wel en wanneer niet de huisarts lastig te vallen. Nu heb ik deze website, waar ik alvast na kan kijken wat de huisarts te doen staat als ik mij meld met klachten. Ach, zo'n student een beetje op weg helpen, moet kunnen toch?

vrijdag 3 juli 2009

Ziek van een boek?

De reden dat ik vier weken geleden ziek werd weet ik op dat moment aan het bibliotheekboek "Het parfum", dat mijn dochter uit de plaatselijke bieb had meegebracht en dat ik net de avond ervoor was begonnen te lezen. Het boek dateert uit de tachtiger jaren en zo zag het er ook uit. Meteen op de eerste bladzijde word je meegenomen naar een tijd waarin alles anders rook, zeg maar stonk, en voor iemand met een beetje smetvrees zoals ik, was dat reden genoeg om even te stoppen met lezen. De volgende dag was alles anders, lag ik ineens in het ziekenhuis en men vermoedde dat ik ergens een griepinfectie had opgelopen. Inmiddels weet ik dat dat niet het geval was, maar ik moest meteen aan dit boek denken, met de weerzinwekkende zinnen over stank erin en dat met vieze en sterk vergeelde bladzijden bij mij thuis op de bank lag. Dit smerige, met griepvirussen mij ziek makende boek moest onmiddellijk teruggebracht naar de bibliotheek!

Vandaag was ik na lange tijd even in de bieb toen het tot mij doordrong: een geleend boek moet de uitstraling van een nieuw boek hebben, wil ik het ooit nog meenemen! Ineens stond het mij tegen om de biebboeken zelfs maar aan te raken. Op zijn minst wilde ik weten wie het voor mij heeft aangeraakt en dat kan natuurlijk niet. Het boek dat ik wilde hebben zag er te vies uit. Weliswaar niet aan de binnenkant, maar bovenop zat een vieze vlek, zo iets als een uitgesmeerd hapje baby-eten. Niet een grote vlek, maar doordat het nogal laag stond, keek ik er bovenop, bah. Laat maar, dacht ik, en liet het staan. Het andere boek dat ik mee wilde nemen was een net nieuw exemplaar, dat misschien nog niet één keer was uitgeleend. Ik heb het erop gewaagd.

In de boekhandel naast de bibliotheek heb ik vervolgens het andere boek gekocht, want, ja, ik wil het wel lezen... En nu vraag ik mij dus af of dat de reden is dat mensen niet in de bibliotheek komen? Dat ze denken dat het er vies is? Of dat er ziektes worden verspreid door bibliotheekboeken? Zou best kunnen, toch?

Dan is dus de vraag: hoe houden wij onze boeken schoon en hoe garanderen wij een smetloze leesexperience? Niet door deze tip lijkt me, maar iemand een idee?


maandag 8 juni 2009

Arnhemse Blogkermis

De Blogkermis gaat van Zwolle naar Arnhem, hoe kan het ook anders ;))

Aan Romke de eer! Hou deze blog in de gaten en reageer!

Succes Romke!

donderdag 4 juni 2009

Canon van het gamen

Wat een goed bericht zeg, we mogen weer games uitlenen! En ff doorklikken en je hebt meteen al een lijst te pakken met toptitels. Toptitels? Wat, eeh he !? Oh, is dit een Canon? Gaan we dit nu allemaal massaal aanschaffen? Is er ook een Long tail van games eigenlijk? Waarom moet je na de 16de een euro extra betalen voor deze lijst? Hoe weet Bol.com straks dat een bibliotheekklant die game een keer heeft geleend? Ja, wat doet Bol.com straks met onze klanten?

Getverrr wat een vragen,,, maar ik ben er blij mee hoor! Want in Zwolle gaan we al die nieuwe klanten lekker verwennen met games!!

woensdag 3 juni 2009

I'm not dead!

Afgelopen november werkte ik 25 jaar in het bibliotheekvak, en was ik net weer terug in de bibliotheek. Nu ik alweer een jaar in Zwolle werk, constateer ik dat ik het leuker dan ooit vind om in deze bibliotheek te werken. Dat heeft uiteraard alles te maken met het leuke, innovatieve werk dat ik doe, maar nog veel meer met de mensen met wie ik dat mag doen. Want het team jeugd & educatie is een bijzonder team, dat bestaat uit enthousiaste mensen die duidelijk "gaan" voor hun bibliotheek. Het zijn ook vooral jonge mensen, en vanwege de succesvolle projecten Biebsearch en Brede school, komen er nog meer jonge mensen bij.

Net zoals in veel andere bibliotheken zijn er behalve deze jonge mensen, ook veel mensen die al heel lang in de bibliotheek werken. Soms op dezelfde afdeling, en soms op wisselende plekken. Zij kennen de geschiedenis van de bibliotheek goed en dat levert vaak leuke verhalen op.

Nu hebben wij in Zwolle een scholingsplan dat voor iedereen geldt en dat gericht is op de uitvoering van het beleidsplan. Als voorbeeld: we kunnen in het beleidsplan wel stellen dat we met mediawijsheid aan de slag gaan maar dan moet iedereen wel weten wat die term inhoudt. De uitvoering van het scholingsplan wordt bepaald door de mensen zelf, die "aan de slag" gaan met een zelf gekozen onderwerp en daar zelf bij bepalen wat erover geleerd moet worden. Zo kan het dus zijn dat de nieuwe jongere mensen minder weten van het inhoudelijke bibliotheekvak, maar juist weer meer weten van bijvoorbeeld mediawijsheid. De kunst is om deze mensen bij elkaar te krijgen en ervoor te zorgen dat zij elkaar inspireren en dat zij van elkaar leren.




Wat nu weer helpt bij dat leren is om inzicht te krijgen in je eigen leerstijl en die van anderen. Ook daar hebben wij uitleg bij gehad en zijn we door de nodige zelftesten veel wijzer geworden. Probeer zelf deze test maar eens uit en lees vooral de uitleg even. Ben je een denker, een doener, een dromer of een beslisser?

Tot nu toe zijn er een aantal wiki's waar iedereen zijn ideeën kwijt kan en waar door alle generaties heen men elkaar vooral inspireert en enthousiasmeert. Al met al denk ik dat tegen de tijd van de grote uitstroom veel van de 'oude' kennis in Zwolle is overgedragen op de nieuwe groep bibliotheekmedewerkers die daar met hun 'nieuwe' kennis een mooie mix van kunnen maken. Over een Phoenix gesproken...

zondag 19 april 2009

Blogkermis: iedereen uitstappen, of niet?

Inderdaad stelde ik 5 vragen, waarvan de laatste de absolute hamvraag was. Is er een next level?
Nog steeds in de achtbaan schiet ik jullie even de laatste twee korte bochten door:

∧∧Het huidige level zie ik als web 2.0 anno nu waar veelal op dezelfde platforms dezelfde professionals vaak dezelfde discussies met elkaar voeren vanuit hun eigen (lokale) perspectief

∧∧Met next level bedoel ik de verbintenis van web 2.0 met het merk bibliotheek en de verbondenheid van bibliotheekprofessionals met elkaar waar gewerkt wordt aan innovatieve dienstverlening voor de klant


Terecht is opgemerkt dat we al in het volgende level zitten, want hier en daar gebeurt al aardig wat richting klanten. En dat is goed, blijkbaar is er ruimte om te pionieren op dit gebied.

Maar er is nog genoeg werk aan de winkel, dat bleek toen ik alle reacties ging sorteren naar eeeh, een soort "wij en zij" mindmap. Wie "wij" en wie "zij" zijn bepaal je zelf. Laat je vooral inspireren door je collega's die de moeite namen om voor ons de weg uit te stippelen. Heel veel dank aan iedereen die gereageerd heeft, ik vond het een zinvolle kermis die mij verder aan het denken heeft gezet en zeker geïnspireerd heeft om er verder mee aan de slag te gaan. En dat gaat met liefde gebeuren!

Naar de mindmap

vrijdag 13 maart 2009

Palen en perken: Blogkermis

Aan mij de eer om de volgende blogkermis te verzorgen. Dat moet dan wel vandaag zijn, tegelijk met de kermis in Zwolle. Diepe dalen en hoge bergen, dat is hoe ik web 2.0 ervaar, dus waan je in de rollercoaster en lees het volgende stukje net zo snel als ik het heb opgeschreven. Daarna hoor ik graag je eerste reactie op twitter, zoals wanneer je net uit de achtbaan stapt. Daar kun je het dan bij laten of -jouw keuze- stop er meer tijd in en laat me weten wat je vindt.



Hoe kan het, dat alle bibliotheken inmiddels web 2.0 cursussen hebben gevolgd, web 2.0 toepassingen op hun site hebben gezet, dat bibliothecarissen ineens omnipresent (bedankt Jan) op internet te vinden zijn en dat, als ik op een school kom, men altijd nog denkt dat de bibliotheek er is om boeken uit te lenen en verder niks.

Drieentwintighonderdeenendertig bibliotheek 2.0 leden, hoeveel tijd brengen die gemiddeld door op deze site? Alleen al het vinden van de site, even bekijken en besluiten tot aanmelden kan 5 a 10 minuten tijd kosten. Dat zijn zo'n 5 tot 10 weken fulltime werk- of privétijd en dan is er nog niets gebeurd!

Hoe worden kinderen op scholen, volwassenen in buurtcentra en ouderen in de verzorgingsflats mediawijzer door onze aanwezigheid op web 2.0?

Wat schieten onze klanten er nu eigenlijk mee op dat wij ons suf zitten te bloggen, twitteren, ningen, hyven en ga zo maar door? Hoeveel discussies worden verkeerd opgevat, hoeveel discussies eindigen in niets concreets en hoeveel discussies worden steeds opnieuw gevoerd?

Wordt het tijd om paal en perk te stellen aan web 2.0 of is er een next level?

Je reactie, in Twittermodus (140 karakters), SMSmodus (160) of blogmodus ala Nicole: niet meer dan 500 woorden! plaats de link naar mijn blog en laat mij weten dat je gereageerd hebt. Doe dit alles binnen 5 weken, de deadline is 17 april!


Toelichting op de blogkermis:
Een blogkermis (of blog carnival) is een verzameling postings rond een thema met als doel een aantal bloggers bij elkaar te brengen. Iemand start een onderwerp, en daarop wordt door verschillende bloggers binnen een bepaalde tijd geantwoord in de vorm van een posting. Meestal met link naar die originele oproep, en na verloop van tijd worden de postings verzameld in een overzicht. zie verder Dymphie's, Wilma's en Wowter's wiki

zondag 15 februari 2009

ff wachten...Pizza!

In de blogkermis van Astrid gaat het over mediawijsheid en pizza's. Daar ga ik dan toch graag even op in.


Om maar even bij die pizza te blijven: zelfs ik schuif weleens een kant-en-klare pizza in de oven, maar dat wil nog niet zeggen dat ik geen verschil proef. Het verschil tussen echt en nep leerde ik vroeger al in de keuken van mijn moeder.

Blijkbaar wordt er dus een keuze gemaakt afhankelijk van de vraag hoe snel ik wil eten. En hoe lekker dat eten moet zijn, en hoe gezond, zeg maar de kwaliteitscriteria die ik zelf aan mijn pizza geef.

Daarbij baseer ik mij vooral op ervaringsgegevens: de vorige keer dat ik die pizza at, was de baktijd te kort, gebruikte ik te weinig kaas, de bodem was niet lekker, van die dingen. Die ga ik de volgende keer verbeteren.

Ook baseer ik mij op wat ik van anderen gehoord heb: die Domino pizza’s komen koud aan, stond laatst op Twitter dusss…doe mij die maar niet.

En dan is er nog de reclame op TV, via internet, radio, tijdschrift, enz. hoe beter de reclame, hoe eerder ik voor die pizza val, ja toch?

Maarrr

Als ik echt zin heb in een goeie pizza, weet ik dat ik in Italië moet zijn. Of, de op een na goede keuze: dat wordt uit eten bij de betere pizzeria.

Als ik zin heb in experimenteren met deeg, doe ik zelf een poging, maar ik weet hoe moeilijk het is om een goede pizzabodem te maken, want: “pizzabodem vaak kartón.” ...

Als ik zin heb om zelf een goede pizza in elkaar te zetten, concentreer ik mij op de vulling en zoek ik de beste bodem die ik kan vinden via, jawel, een zoekactie op Google. Grote kans dat ik de vulling ook even bij receptenweb meepik.

En staan er bij mij thuis aardig wat boeken van Jamie, waar ook een lekkere pizza uit te halen is.

Kortom, het maakt helemaal niet uit waar je je pizza vandaan haalt of van bakt, als die pizza voor jezelf maar de juiste kwaliteit heeft en je hem in de juiste context kunt plaatsen zodat jij er genoeg baat bij hebt, de gevulde maag is het referentiekader, in dit geval.

Doet mij dit ineens denken aan Peter Mayle’s Mijn Provence. Toch meer een (smaakvol) léésboek waarin de Provençaalse Pissaladière wordt beschreven, ook heel lekker.

woensdag 11 februari 2009

Ik zeg: luisteren!

Als coördinator educatie mag ik op veel gebieden meepraten bij de bibliotheek. Prettige bijkomstigheid is dat er ook geluisterd wordt. Daar groeit je zelfvertrouwen van.

Vanochtend had ik een groep leerlingen van het Meander uitgenodigd in onze mooiste bibliotheek: Stadshagen. Doel was om een schets te maken van de herinrichting van een andere vestiging: Aalanden, die in de school gehuisvest is. De leerlingen was gevraagd om "even bij de bibliotheek te gaan kijken" en kwamen dus vrij onbevangen binnen. Als eerste vroeg ik ze door de bieb te lopen en te onthouden wat opviel. Daar kwam uit dat het zg. "winkelconcept" feilloos door deze jongeren werd opgepikt. De tafels met prettig verleidelijke stapeltjes boeken (en niet alleen de Valentijntafel he) vielen duidelijk in de smaak.
Dat de kasten laag waren, de overzichtelijkheid, de ruimte en ruimteverdeling spraken erg aan. Het feit dat je meteen ziet waar je moet zijn, noem maar op, ze doorzagen het allemaal.

Vervolgens de opdracht, we kozen een jaartal waarin broertjes en zusjes op school zouden zitten: 2014. Hoe ziet jullie bibliotheek er dan uit? Wat moet er in elk geval te vinden zijn? Discussie over het voortbestaan van het boek... de Kindle was bij deze jongeren nog niet in beeld en ook ideeën om te gamen in de bibliotheek of zelfs een LAN party te organiseren moest zichtbaar even landen.

Maar bij de volgende opdracht kwam de creativiteit op gang en ging ieder een eigen tekening maken. Twee tekeningen werden steeds samengevoegd en uiteindelijk bleef een tekening over van een bibliotheek met sfeer, waar gewerkt kan worden, waar boeken en media verleidelijk gepresenteerd worden en waar klasse-avonden gecombineerd kunnen worden met gaming en een mini-bioscoop. De duidelijkste en belangrijkste boodschap die ik meekreeg was: als je iets gaat veranderen, doe het dan goed!

Bij het weggaan vertelden ze me dat ze het erg leuk hadden gevonden en dat ze graag hun ontwerp willen presenteren bij de volgende vergadering met docenten. Dat ze daardoor iets later thuis zullen zijn vonden ze dan ook niet erg. Goed he.

dinsdag 27 januari 2009

Bibliotheek Zwolle deelt Pokens uit op NOT

Alle jeugdbibliothecarissen van Bibliotheek Zwolle gaan deze week naar de NOT beurs in Utrecht en delen daar Pokens uit aan standhouders met een –voor de bibliotheek- interessant product. Elke jeugdbibliothecaris krijgt 2 Pokens mee om te netwerken.

Testen
Het is de tweede proef die de bibliotheek opstart om erachter te komen of en hoe de Poken werkt als fysiek middel om digitale gegevens uit te wisselen. Vorige week startte de bibliotheek al een actie met 10 scholieren die bij de bibliotheek hun maatschappelijke stage uitvoeren. Deze, en de nieuwe proef onder het eigen personeel worden beiden gevolgd en ook vergeleken met elkaar.

Wie krijgen een Poken?
De jeugdbibliothecarissen gaan naar de NOT om de nieuwste ontwikkelingen in het onderwijs te bekijken. Daarbij krijgen zij de opdracht mee om na te denken hoe de meest interessante producten ook iets voor de bibliotheek kunnen betekenen. Daar is de Poken een handig hulpmiddel bij: door twee Pokens tegen elkaar te houden, worden digitale visitekaartjes uitgewisseld en breid je je netwerk snel uit. Standhouders die zelf geen Poken bezitten, lopen dus de kans er een te krijgen van een jeugdbibliothecaris uit Zwolle!

Wat is een Poken?
Een Poken is een apparaatje dat je in de usb connector van je pc steekt. Om een Poken te kunnen gebruiken ga je naar de website www.doyoupoken.com. Daar kun je een profiel aanmaken en o.a. je sociale netwerken toevoegen. Als je twee Pokens tegen elkaar houdt, worden 'keys' uitgewisseld. Pas als je de Poken in de usb connector steekt en contact maakt met de website, worden deze 'keys' gekoppeld aan de persoon die je bent tegen gekomen. Op die manier wissel je digitale visitekaartjes uit. Op de Poken zelf staan geen persoonsgegevens. De Pokens zijn te koop bij http://letspoke.com/.

vrijdag 23 januari 2009

Ding 24 > Who Let the Dogs out?? < Go Poken!

Ja ja goed hoor, alle bibliotheken doen mee aan 23 dingen, maar wie weet dat verder ook?

In welke krant heeft gestaan dat bibliotheken innovatief bezig zijn, hoe goed het coachen binnen elke organisatie wordt opgepakt, wie de drijvende krachten achter dit alles zijn? Het resultaat liegt er niet om. Als ik nu met een school ga praten heb ik dat ook in mijn rugzak. Kijk maar eens wat dat op kan leveren, al die digitale toepassingen waar wij met z’n allen verstand van hebben.

Natuurlijk denkt iedereen dat wij van de boeken zijn. Het heeft ook geen zin om dat te ontkennen want zelfs al kom je met de Poken aan, het wordt toch wel neergezet naast de boekenkast en voor je het weet sta je ernaast om uit te leggen wat Poken nu weer met een bibliotheek te maken heeft ;))

Tegelijk is dat dus de uitdaging: hoe maak je aan je klanten duidelijk wat je nog meer te bieden hebt? En welke anderen kun je daarbij gebruiken? Juist, die mensen dus. En wij gaan het ze nu maar snel vertellen.

Ik heb al eerder geroepen dat we moeten contactmeerderen, en ik weet nu ook hoe: Ding 24 is een ding buiten de deur, je raadt het al,,,,, wij gaan ons eens lekker laten Poken


wordt vervolgd ….

dinsdag 20 januari 2009

Het eerste Poken bibliotheekproject begint donderdag 22 januari '09

Bibliotheek Zwolle start proef met Pokende scholieren

Bibliotheek Zwolle heeft de Poken geadopteerd, een nieuwe gadget om digitaal gegevens uit te wisselen. Om te weten te komen of en hoe jongeren Poken gaan gebruiken, start de bibliotheek een proef met tien scholieren van het Thomas a Kempiscollege die hun stage in de bieb uitvoeren. Zij zijn vanaf donderdag a.s. de trotse bezitters van een Poken en kunnen elkaars digitale visitekaartje dan live uitwisselen door te “handshaken” of te Poken.

Wat is een Poken?
Een Poken is een apparaatje dat je in de usb connector van je pc steekt. Om een Poken te kunnen gebruiken ga je naar de website www.doyoupoken.com. Daar kun je een profiel aanmaken en o.a. je sociale netwerken toevoegen. Als je twee Pokens tegen elkaar houdt, worden 'keys' uitgewisseld. Pas als je de Poken in de usb connector steekt en contact maakt met de website, worden deze 'key' gekoppeld aan de persoon die je bent tegen gekomen. Op die manier wissel je digitale visitekaartjes uit. Op de Poken zelf staan geen persoonsgegevens. De Pokens zijn te koop bij http://letspoke.com/.

Mediawijs
Bibliotheek Zwolle wil met deze proef mediawijsheid bij jongeren stimuleren. Door het gecontroleerd uitwisselen van persoonlijke informatie worden zij zich bewust van de privacygevoeligheid van gegevens en hoeveel ze willen prijsgeven aan anderen.
Jongeren kunnen ook het bibliotheeknetwerk toevoegen aan hun sociale netwerk. In de toekomst zouden ze bijvoorbeeld punten kunnen scoren door recensies te schrijven voor de bibliotheek. Dit beloonsysteem stimuleert om mee te doen want de punten leveren ook iets op. De bibliotheek wil behalve de Poken zelf, ook het puntensysteem adopteren zodat er naast korting op nieuwe Pokens, ook bijvoorbeeld gratis goodies of andere voordeeltjes mee te behalen zijn.

Puntenbeloonsysteem
Elke keer als de stagiaires elkaar ontmoeten kunnen zij de Pokens tegen elkaar aan houden. Daarmee wisselen zij gegevens uit, en scoren zij punten. Het puntensysteem wordt gevolgd door de bibliotheek die er een beloonsysteem van wil maken.

Stage
De Pokens zullen worden gebruikt door scholieren van het Thomas a Kempis College in Zwolle die de maatschappelijke stage in de bibliotheek uitvoeren. De scholieren werken in de bibliotheek en bepalen zelf welke klussen zij uitvoeren. Hun “werkrooster” staat op internet en elke keer als zij met elkaar klussen uitvoeren verdienen ze punten wanneer ze handshaken met het bibliotheekpersoneel of met hun collega stagiaires.

vrijdag 16 januari 2009

Poken gaat best snel

Wanneer ik Poken voor het eerst opmerkte? In elk geval dankzij Twitter las ik er meer over bij gadgetsenonderwijs.nl en toen...

Vrijdag 3 januari: meld ik mij aan bij de officiele website. Het antwoord:

Hello, Nicole Giling!

Thank you for signing up to be a Poken VIP. We will contact you shortly when we launch in your area. Get stoked! You're gonna be a part of the revolution.

...go poken!

Maandag 5 januari: in het lunchoverleg breng ik de nieuwste hype ter sprake: Poken!
Ook in bibliotheekland wordt het opgepikt en de eerste Pokens worden besteld zie ik via Twitter.
Vrijdag 9 januari: schrijf ik een blog over Poken, ook plaats ik de twitter tracker en stel deze in op Poken. Wow! Iedereen heeft het erover! ik lees over meetups en er zijn zelfs al mensen die zich storen aan al het gedoe over Poken.
Annemarie blogt erover..
's Middags stuur ik de vraag "Wat is Poken" aan het nieuwe www.antwoord.bibliotheek.nl zodat het in een kennisdatabank komt zodat het antwoord via Google bij de bibliotheken gevonden wordt,, Later stuur ik een nieuwe vraag "Hoe werkt een Poken" omdat ik graag de techniek erachter beantwoord wilde zien (zoals ze bij Howstuffworks altijd doen)
Reacties op mijn blog overtuigen mij nog meer van mijn gelijk en dat laat ik ook weten ;))
Zaterdag 10 januari: in de trein noteer ik nog wat ideeën over Poken, een plan ontstaat, of eigenlijk, twee plannen.
's avonds stuur ik een privemail aan Jilles met het verzoek om mee te denken over bibliotheektoepassing van Poken.
Moqub blogt erover..
Maandag 12 januari: In het lunchoverleg breng ik Poken weer ter sprake, we discussiëren over de overlevingskansen van de gadget.
Dinsdag 13 januari: 's ochtends in de trein maak ik een projectplan, niet groter dan 2 A4tjes, 's avonds nog wat sleutelen en ik stuur het naar het MT.
Woensdag 14 januari: in het voortgangsgesprek met de directeur bespreken we het plan en krijg ik een GO!
Woensdagavond is Poken bij het NOS journaal op 3. Ik zie Jilles, Trendmatcher,, vol in beeld. Ik stuur een mail aan Jilles om 00.03 uur. Tot mijn verbazing belt hij mij direct op, naar eigen zeggen, al stuiterend van alle plotselinge persaandacht. We spreken af om donderdag terug te bellen want eeeh het was best laat...
Donderdag 15 januari: in de pauze van het symposium waar ik ben, bel ik Jilles die de dag maar vrij heeft genomen want de pers... ik bestel de Pokens, vraag of hij ze snel kan leveren en spreek af om de ideeën die ik verder heb te mailen.
's Avonds mail ik de afspraken aan hem door, of eigenlijk aan zijn vrouw Sylvia die ook wordt meegezogen in dit avontuur.
Vrijdag 16 januari: mail ik mijn collega's met een briefing over de Poken en wat Bibliotheek Zwolle ermee gaat doen. Ik stuur een persbericht aan het secretariaat om in de Flits, het interne nieuwsblad te plaatsen.
Vrijdagmiddag belt Sylvia met het goede bericht dat Jilles met Sylvia bij mij thuis de Poken komen afleveren op zondag aanstaande (!) omdat TNT de snelle levering niet kon garanderen,,, dat is anderhalf uur rijden (!) Wat een service!!
Ik stuur nog een persbericht aan mijn directeur want de PRman is helaas ziek, dat kan dan maandag de deur uit...

...En Sylvia meldde mij dat er veel bibliotheken reageren! Wat een goed nieuws! Ze gaf nog de tip mee om met elkaar contact op te nemen voordat iedereen apart gaat bestellen. Vandaar dat ik besloten heb om te bloggen over het plan van Bibliotheek Zwolle,,, na het weekend ;))

vrijdag 9 januari 2009

Jeopardy! Poken is..

Het is geen sleutelhanger, het is een sleutel! The key to your community, en waarom niet in meervoud? Een hele bos van deze dingen vertegenwoordigt mijn complete sociale netwerk + wat ik daar uitvoer, mijn PLO, zo je wilt. Mijn eigen bibliotheek is er een van. Hierop staat wat ik luister, wat ik lees, wat ik kijk en met wie ik daarover communiceer. Wat ik schrijf en wat ik daarmee kan: "Meester, laten we shaken, dan kun je mijn werkstuk zien op de ELO". Als ik op school ben ontmoet ik mijn vrienden IRL met wie ik shake om op te scheppen over het aantal punten dat ik verdien op de biebsleutel omdat ik daar de Maatschappelijke stage doe. Het boetesysteem is eindelijk afgeschaft: door middel van punten is het nu een beloonsysteem geworden. Die van de bibliotheek is duidelijk herkenbaar aan het Biebwijzlogo en wie wil die er nu niet bij hebben? Je krijgt er een via jouw school, want die heeft samenwerkingsovereenkomst met de bibliotheek. Als ik een cursus doe krijg ik punten en upgrade ik mijn eigen mediawijsheid. Het leesprogrammastempeltje is afgeschaft: je verdient nu punten waarmee je een boek kan kopen. Als je wilt weten hoe wijs ik ben volg je mij bij Al@din en geef jij mij punten voor elk goed antwoord. Als ik medewerker BSB word krijg ik extra punten en ik shake met mijn collega's zodat we een rooster bij kunnen houden. Bij een lees/luisterclub verdien ik punten als ik een boek uit heb en als ik erover publiceer op Hyves nog meer.

Het is de Bonuskaart van de Bibliotheek. Inclusief volgsysteem maar dat heb je zelf wel in de hand: alleen vrienden mogen.. vul maar in. De Landelijke bibliotheekkaart, het is een POKEN

zaterdag 3 januari 2009

Dat er een God bestaat

Hoe beter kun je verleid worden een boek te lezen? Mij gebeurde het volgende in de trein: na een drukke dag stap ik in en zoek een rustige plek om nog even een paar dingen af te kunnen maken. Ineens zie ik een oud collega zitten met een dik boek op schoot. Hij ziet mij en ik zie de twijfel op het gezicht en de blik van het boek naar mij en weer terug naar het boek gaan. De ogen zeggen: "Spijtig dat ik jou nou net tegen kom terwijl ik net dit mooie, spannende boek zit te lezen. Goodbye." De handen slaan het boek dicht, leggen het opzij en Gert-Jan zegt: "Goh, wat leuk dat ik jou net tegenkom!" En we hebben alsof het was voorbestemd een goed en leuk gesprek.

Maar dat boek, dat intrigeert en ik sla de titel op in mijn hoofd. De Godsformule.

Geen enkele bibliotheek die het al heeft dus koop ik het want ik heb het voorval inmiddels thuis laten vallen en mijn man wil het ook wel lezen. Dat wordt dus wachten, maar niet lang want spannend als het is, een beetje doorlezen en je hebt het uit, die 552 pagina's. Het leest ondanks de ingewikkelde materie ook niet echt moeilijk, dat scheelt. Zoals Gert-Jan al zei, het is een betere Da Vinci code.

Maar dan wel een veel betere. Ik heb het net gisteren uitgelezen en verbaas me nog over de briljante ontknoping. Die wetenschap toch, wat voor een grote dingen zijn er gaande terwijl wij ons met z'n allen druk lopen te maken. Waarom? Waarvoor? Ik kan maanden vooruit met dit boek, ineens heb ik alle antwoorden op elke vraag. Goddelijk!